ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΣ ΛΩΛΟΣ ΜΑΡΙΟΣ
Ο θρήνος των σιιτών στον Πειραιά
Aπόγευμα Σαββάτου. Ο ήλιος βουτάει πίσω από την τριώροφη πολυκατοικία στην οδό Δήμητρας στα Καμίνια. Εξω από το χώρο όπου στεγάζεται το Σωματείο Πακιστανών Μουσουλμάνων Σιιτών ακούγεται μόνο ο ήχος από τις αλυσίδες και τα μαχαίρια που σχίζουν τον αέρα. Και μετά τις σάρκες. Κηλίδες αίματος στην πλάτη ποτίζουν το μαύρο καφτάνι που φοράει ο νεαρός Ασίρ. Ο θρήνος της Ashura, της μεγαλύτερης θρησκευτικής γιορτής των σιιτών, έχει μόλις κοπάσει.
Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που από νωρίς το μεσημέρι πλημμύριζαν τα στενά πίσω από το παλιό καπνεργοστάσιο του Κεράνη. Πρόσωπα σκυθρωπά, κεφάλια σκυμμένα. «Σήμερα δεν χαιρετάμε, ούτε χαμογελάμε», εξηγεί ο Αλί που αρνείται να σφίξει το προτεταμένο για χειραψία χέρι μου. «Σήμερα πενθούμε το θάνατο του προφήτη Χουσεΐν». Η βουβή αναμονή των εκατοντάδων πιστών που στέκονται ξυπόλητοι πάνω στα πεζοδρόμια διακόπτεται από την κινητικότητα μιας ομάδας ανδρών, που στρώνει χαλιά κατά μήκος του δρόμου και κλείνει με μουσαμάδες τη θέα στα βλέμματα των περαστικών. Από τα ιδρυτικά μέλη του σωματείου, ο Τουαμίρ δίνει οδηγίες στους νεότερους. «Μόλις σχόλασα από το εργοστάσιο. Να, εδώ πιο κάτω δουλεύω. Είναι πολύ σημαντική αυτή η μέρα για εμάς. Είναι ευκαιρία να νιώσουμε σιίτες. Κάθε φορά που μνημονεύσουμε τον Χουσεΐν είναι σαν να ξαναγεννιέται η πατρίδα μας. Εδώ, στα Καμίνια».
Η εμφάνιση του επιταφίου και των λαβάρων του Χουσεΐν αφυπνίζει τους πιστούς. «Πρόσεχε μη σε πατήσουν», ακούγεται πίσω μου μια φωνή την ώρα που ο κόσμος κατευθύνεται με τυφλή ορμή προς το ιερό κουβούκλιο. Μέσα σε λίγα λεπτά, δεκάδες νέοι άνδρες ξεγυμνώνονται από τη μέση και πάνω, αποκαλύπτωντας βαθιές ουλές στις πλάτες τους. Το μοιρολόι των ψαλτών αποκτά ρυθμό, καθώς οι νεαροί χτυπούν με δύναμη τις παλάμες πάνω στα στήθη τους. Το στέρνο του μελαψού έφηβου που στέκεται μπροστά μου ηχεί σαν τύμπανο σε κάθε χτύπημα. Το σώμα του μελανιάζει και σιγά σιγά ματώνει. «Μόνοι τους επιλέγουν τη δοκιμασία. Κάποιοι απλώς παρατηρούν, άλλοι μαστιγώνονται. Εξαρτάται πώς θέλει να βιώσει ο καθένας το πένθος. Εγώ έχω πάρει 10ήμερη άδεια από τη δουλειά μου στο Μαρκόπουλο για να παρευρεθώ στις εκδηλώσεις από την αρχή ως το τέλος», λέει ο Μπαρβέζ και φεύγει βιαστικός. Λίγη ώρα αργότερα θα επιστρέψει ανάμεσα σε άλλους ομόθρησκούς του, κρατώντας μια δέσμη από κοφτερές λεπίδες, με την οποία θα αυτομαστιγωθεί.
ΧΑΡΑΜΗ ΣΤΕΛΛΑ
Ολόκληρο το κείμενο θα το βρείτε στην ιστοσελίδα
http://www.e-tipos.com/newsitem?id=23080
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου